Een vrijdag in augustus 2014, vijf uur in de middag. Rond de opnametafel staan zes heren met een blik vol ontroering. Er wordt niet geweend, echte mannen beheersen hun traanklieren. Maar toch zitten er enkele druppels in de frontlinie na het horen van de laatste zin in het titelnummer ‘Voluntary Blindness’. ‘Saints bless our failure…’ zuchten de studiomonitors waarna piano en contrabas met elkaar in dialoog gaan om naar het einde toe zachtjes te ontbinden in pure stilte. Vijf dagen opnames in de woonkamer van contrabassist Arne Van Dongen in Oeudeghien net over de taalgrens zitten er op en eigenlijk heeft niemand zin om naar huis te gaan. Een gevoel van ‘male bonding’, ontstaan zonder bier, sterke verhalen of gore grappen. Enkel door de magie van vier instrumenten, een stem en een paar goed getrainde oren met een visie. Beginnen om tien uur ’s morgens, samen koken ’s middags en tegen vijf uur al terugblikken op een rijke dag. Dertien nummers in vijf dagen waarvan er elf op de plaat zullen komen. De ramen open, zicht op de heuvels… Vleugelpiano, contrabas, gitaar, drums en stem in één ruimte en een reeks exquise micro’s. Alles live, een beperkt aantal takes en ‘laat er maar overspraak zijn’.

 

Brussel, 2009, ergens aan de Vismarkt. Ik interview Gunther Verspecht die zijn Stash-plaat ‘All That Fire’ promoot. Het ‘klikt’ zoals dat heet en wat overmoedig zeg ik hem dat ik ooit zelf een plaat wil opnemen. Ik train al langer dat bizarre spagaat tussen muzikant en muziekjournalist en wil lijfelijk ondervinden wat het maken van een plaat met de geest van diens schepper doet. De betere kant van mijn zelfkennis beseft dat ik best wel wat kan spelen maar qua zang naar een hogere orde moet mikken. Enter Gunther. Ik beloof hem te mailen wanneer ik er klaar voor ben. Twee jaar later krijgt hij mijn eerste tekst. Een tragisch ongeval zorgt er voor dat we voor het eerst samenspelen op de crematie van een goede vriendin. Ook Tom Van der Schueren is er bij. Zijn solopiano balsemt hevig verdriet. Drie mannen voor het eerst samenspelend naast een kist. Over emoties gesproken…

 

Songschrijven is een spier en een spier moet je trainen. Verschillende jaren verstrijken voor er voldoende materiaal is waarin je als songschrijver echt kan geloven. Songs die een verlengde zijn van de ziel, al dan niet autobiografisch. Akoestische sessies met Gunther en Tom, aftasten, proberen, mislukken, vaststellen dat je zo’n dertig songs hebt die je best weggooit als je eerlijk genoeg bent. Verschillende keren gaan eten met Kris De Bruyne – een ervaren ‘klankbord’ dat ik ten zeerste waardeer – in Sint-Amands aan de oever van de Schelde, filosoferend over muziek, de juiste woorden, het leven en hoe je zoiets in een mooie song kan gieten. Vechten tegen de twijfels, kwaad op je eigen onkunde, bang voor het oordeel van de buitenwereld, korte euforische momenten waarop je zelf ontroert geraakt… Songschrijven doet wat met de geest van een mens. Ik weet het nu.

 

Het beslissende moment voor ‘Voluntary Blindness’ komt er na een etentje – vertrouw geen muzikant die niet graag eet – met Herman Temmerman, ook bekend als HT Roberts. Bluesman, rootsman, songschrijver, gitarist, zanger maar eveneens een prima producer die gelooft in een eerlijke, organische aanpak die de kern van de zaak blootlegt. Verschillende sessies verspreid over enkele maanden gooien alle ballast overboord waarna Herman vijf dagen studiotijd vastlegt. Geen steriele studio, wel thuis bij Arne. Herman zorgt ook voor Luc Vanden Bosch, een heerlijke drummer die al met Arne heeft gewerkt. Een gouden zet want hun enthousiasme en oprecht geloof in de kracht van de songs geven Gunther, Tom en mezelf extra zelfvertrouwen dat meer emoties toelaat binnen een lossere speelstijl. En gaandeweg schrijft het verhaal zichzelf. Een ‘isle of men’ vijf dagen lang, beseffend hoe krachtig muziek wel kan zijn in een tijd die het vaak als een wegwerpproduct behandelt.

 

Daarna richting Parijs om samen met Gabriela Arnon de backings uit te werken. Ze komt daarna een week naar Sint-Amandsberg, schavend aan elk detail en het beste gevend van zichzelf. Ook percussionist Niels Delvaux zorgt voor extra grondstof. Stef Bos geeft zijn heerlijk schurend harmonium in bruikleen en Herman en mezelf zorgen voor wat spaarzame gitaaroverdubs. Tom doet hetzelfde maar op toetsen. Als laatste komt Mattias Laga erbij. Twee takes, meer niet, heeft hij nodig om ‘Dragonfly Skin’ de kleur te geven die het verdient. Na de mix volgt de mastering in Studio Equus te Elsene. Pieter Dewagter – een man die zowel de laatste Stromae als Oscar & The Wolf masterde – heeft amper vier uur nodig om alles in balans te krijgen. Logisch dus dat er naast de cd ook vinyl verschijnt.

 

Ondertussen leef ik – of leefde ik – al enkele maanden samen met de afgewerkte versie van ‘Voluntary Blindness’, nog meningsvrij afgeschermd van de boze buitenwereld.

Nu is het loslaten en stiekem denken aan een volgende. Ik ben er fier op en hoop dat ze zal ontroeren. En anders kan ik me mentaal optrekken aan die laatste zin op een vrijdagmiddag… ‘Saints bless our failure.’