REVIEWS
"Je zou 'Voluntary Blindness' op voorschrift moeten kunnen krijgen"...
Bart Peeters
"Soms helpt het als vrienden muzikanten je de weg wijzen naar nieuwe muziek. Zo kwam ik terecht bij de Belgische groep Isle Of Men. Wat een schoon plaatje!
Ik heb meer nood aan rust dan andere mensen, omdat ik zelf niet echt Zen-Boeddistisch leef.
En zo ontdekte ik 'Voluntary Blindness', de plaat die al een paar dagen mijn favoriete nachtplaat is. Ik denk aan Tom Waits (die staande bas) en Robert Wyatt (dat minimalisme) maar dan heel anders gezongen. Gunther heeft iets van Bono op de weinige mooie momenten dat Bono zich inhoudt.En ik denk aan 'Trouble Will Find Me', de plaat van The National die volgens de legende zou ontstaan zijn zonder zelfs maar het minste zuchtje stress.
Isle of Men maakt muziek zonder zelfs maar het minste zuchtje stress. Je zou 'Voluntary Blindness' op voorschrift moeten kunnen krijgen in deze tijd."...
Raymond van het Groenewoud:
'‘Het gebeurt niet elke dag dat je een plaat opzet die onmiddellijk rust, comfort en schoonheid schenkt. Heerlijk spaarzaam, mooi gezongen, schitterend gespeeld, tussen de aarde en het ijl." ...
Frank Boeijen:
'‘Wondermooie plaat. Vergulde melancholie. Life is but a joke. Zoetgevooisde Engelen pissen over uw tong. Het donker, het duister daar voelt u zich thuis. Kunst verdient te worden omarmd." ...
...."meer màg dat eigenlijk niet zijn"...
Raf 'Kommil Foo' Walschaerts
'Geluisterd in de auto naar jullie plaat. En gegrepen door de uitgebalanceerde rust in de muziek. Muziek die essentie uitdrukt. Gedurfd in zijn eenvoud. Zonder tierlantijnen, zonder gepimpte productie, zonder solo’s-van-kijk-eens-wat-ik-kan. Nee, gewoon een groep echte muzikanten die samen spelen. Met de nadruk op samen. Meer moet dat niet zijn. Meer nog: meer màg dat eigenlijk niet zijn. En… wat een klasse-zanger is Gunther!
Dank voor de muziek.'
Raf
..."Liever één noot op de juiste plaats dan
veel noten die weinig zeggen" ...
Gino Herman
gitarist en lesgever aan SAMWD Peter Benoit
'Aan het genieten onder de Spaanse zon met een fris wijntje en de mooie, rustige muziek van Isle of Men. Het is niet de eerste keer dat ik de cd beluister. Om maar te zeggen dat ik de cd al vele malen (meest vanal) gedraaid heb. Bij het ontbijt, avondeten, in de namiddag…
Hij bevalt me “Voluntary Blindness”. Ik hou van het sobere, melancholische. Liever één noot op de juiste plaats dan veel noten (woorden) die weinig zeggen. Het begin met “Strange Love” was direct raak: verrassend, geen groot geweld maar een breekbare dalende lijn, orgeltje, piano, contrabass, drumbrushes. Ook de volgende songs zijn pakkend. Geen solo’s van 'zie eens hoe snel ik kan spelen' maar tengere melodielijnen die het overnemen van de zang van Gunther. Verrassend is de klarinet en natuurlijk de (folk)gitaar die heel mooi verweven zit met de piano.
Mag ik zeggen dat de plaat iets minimalistisch in zich heeft? Een soberheid die me heel erg aanspreekt. Een soberheid die synoniem is voor schoonheid!'
..."één van de platen die er in slaagt om je volumeknop harder
te draaien in plaats van stiller" ...
Steven De bruyn (The Rhythm Junks)'
Steven De bruyn, mondharmonicawonder en een derde van het immer opzwepende The Rhythm Junks, gaf 'Voluntary Blindness' van Isle Of Men onlangs een warm onderkomen thuis en meldde het volgende:
Blij dat ik jullie knappe laatavondplaat heb gekocht. Ik vind hem heel geslaagd. Het is een van de platen die er in slaagt om je volumeknop harder te draaien in plaats van stiller. Heerlijk om de dag mee af te sluiten. Ook héél knap hoe de band heel de tijd ingehouden stuwend speelt! Deed me qua sfeer bij momenten denken aan het solowerk van Mark Hollis, de zanger van Talk Talk. Muziek die er in deze schreeuwerige tijden toe doet.'
Meer info over The Rythm Junks vind je op www.therhythmjunks.com
The Rythm Junks on YouTube:
..."Nachtelijke melancholie in woord en muziek" ...
Jan De Smet over 'Voluntary Blindness'
Het blijft een moeilijke tocht om een opening te vinden op de radio, ondanks de goede reacties.
Maar echte mannen buigen niet en doen lekker verder.
Liever langzaam vanuit de schaduw naar boven komen dan plots volop in het zonlicht gekatapulteerd te worden. Wat niet wegneemt dat Isle Of Men graag door zoveel mogelijk mensen gehoord en gesmaakt wil worden.
Via Starman Records - het heerlijke label dat 'Voluntary Blindness' uitbracht enkele maanden geleden - kwam de plaat terecht in de handen van Jan De Smet, een wandelende muzikale encyclopedie die nu solo en vroeger als bezieler van De Nieuwe Snaar keer op keer laat zien en horen dat muziek een nooit eindigende verkenningstocht is. Hij schreef het volgende over ons debuut.
"Nachtelijke melancholie in woord en muziek, het zit al vervat in de titel! Bloedmooie composities door topmuzikanten en dito zangers. Mijn ouwe gabber, contrabassist Arne van Dongen, leent niet
alleen zijn fabelachtige inventiviteit in de lage tonen, maar ook nog zijn eigen huis - op die inderdaad schitterende locatie - om een klein wonder te laten construeren.
Ik dacht via deze sfeervolle plaat met veel plezier terug aan het meesterwerk van Sandy Denny (*), 'The North Star Grassman and the Ravens' (1971), simpelweg omdat het er dichte familie van is!
Jan De Smet
(*) Sandy Denny was ooit nog lid van Fairport Convention en werkte samen met Richard Thompson en Joe Boyd, de legendarische seventies producer van o.a. 'Bryter Layter' van Nick Drake.
...."Gekleurd door de muziek Zo heb ik geluisterd naar Isle of Men op vinyl"...
Stef Bos
Stef Bos heeft net een nieuwe plaat uit, 'Een sprong in de tijd'. Het ouder worden brengt hem tekstueel steeds dichter bij de kern van wie hij is en wil zijn. De man staat voor poëzie en verwondering gevoed door rake observaties. Muzikaal verkent hij een veelheid aan stijlen die toch een mooie eenheid vormen.
25 jaar zonder sleet en surf vooral even naar www.stefbos.nl
Stef luisterde ook naar 'Voluntary Blindness' van Isle Of Men en schreef het volgende neer...
Er zijn van die platen
Die je meenemen op een reis
Een verzameling songs
Die in elkaar overlopen
Muziek
Waarvoor je moet gaan zitten
Bijvoorbeeld in een huis in het Waasland
Na twaalven
Trappist bij de hand
Of een goede Zuid-Afrikaanse wijn met de naam
'Allesverloren'
De nachttrein vertrekt in je hoofd
Beelden passeren
Getekend door een stem
Gekleurd door de muziek
Zo heb ik geluisterd
Naar
Isle of Men
Op vinyl
...."Welkom in de wondere wereld van de Homo Melancholicus ...
RIFRAF- GBS
ISLE OF MEN
Voluntary Blindness
Gedreven volk schuilt er achter Isle Of Men: muziekjournalist Dirk Fryns, zanger Gunther Verspecht (Stach) en pianist Tom Van der Schueren. Ze hadden het gezelschap van al even geraffineerde zielen die elk reeds vele watertjes doorzwommen en sporen verdienden in jazz-, pop- en rockkringen: de bassist Arne Van Dongen, drummer Luc Vandenbosch, klarinettist Mattias Laga, percussionist Niels Delvaux en vocaliste Gabriella Arnon. HT Roberts kreeg de dankbare taak het geheel te orkestreren. Zijn rol bestond er in de volumeknopjes zo laag mogelijk te houden en alle overbodige ornamenten weg te filteren. Dit is vooral een les in het aantonen van de onmetelijke rijkdom van monochrome grijstinten. Om maar te zeggen dat het emo-gehalte heel hoog ligt. Alsof Julee Cruise of Mark Kozelek (Red House Painters, Sun Kil Moon) hand in hand door een desolaat winterlandschap wandelen en elkaar ondertussen voorlezen uit hun dagboek. Welkom in de wondere wereld van de Homo Melancholicus.
meer info: www.rifraf.be
...."gewillig door de stille schemer van de nacht ...
KNACK - K.B.
ISLE OF MEN
Voluntary Blindness (***)
Nog een degelijk Belgisch debuut. Voluntary Blindness is een betamelijke titel voor een plaat die zich gewillig door de stille schemer van de nacht laat omstrengelen. Isle of Men mag dan het geesteskind van muziekjournalist, songschrijver en gitarist Dirk Fryns en pianist Tom Van der Schueren zijn, het is niet zonder aangename verrassing dat men achter de microfoon Gunther Verspecht [Stache) aantreft, die hier na jaren dolen thuisgekomen lijkt. Fryns en Van der Schueren schotelen hem fluwelige, soms jazzy, hoofdzakelijk akoestische songs voor die Talk Talk en The Blue Nile (met wie dit manneneiland al dan niet onwillekeurig de songtitel Heatwave gemeen heeft) achterna-schrijden. Ook de staande bas van Arne Van Dongen en de stem van Gabriela Arnon spannen een rode draad. Knap, zij het wat homogeen. (K.B )
...."Eiland waar het altijd nachtelijk zwoel is" ...
DE MORGEN - BS
ISLE OF MEN
Voluntary Blindness
****
Popjournalist Dirk Fryns speelt al langer muziek, maar een plaat liet erg lang op zich wachten. Nu is hij naast tekstschrijver en co-componist ook gitarist bij Isle Of Men, dat met zijn buitengewoon subtiele nachtmuziek dezelfde wereld bewoont als David Sylvian, The Blue Nile en Ray Lamontagne.
Soms jazzy, soms pop, maar altijd warm en melodieus. Extra punten voor de van Stash bekende Gunther Verspecht, die hier beter zingt dan ooit.
Uitstekend debuut. (BS)
..."een erg intense plaat, perfect om ’s avonds laat in de auto op te zetten en de nacht tegemoet te rijden.
Een muzikale trip en een prachtig debuut."...
DEMOFARM - Gunther Ramysen
Isle of Men is de band rond muziekjournalist en gitarist Dirk Fryns. In de band wordt hij vergezeld van muzikanten zoals de zanger Gunther Verspecht die vooral gekend is van zijn periode bij Stash en de enorme hit Sadness waarin hij liet horen dat hij een van de meest interessante Belgische stemmen heeft die er te vinden zijn. De twee worden dan ook nog eens vergezeld van muzikanten zoals all-round pianist Tom Van Der Schueren, contrabassist Arne Van Dongen, jazzdrummer Luc Vanden Bosch. Samen gingen ze aan het werk om de muzikale schrijfsels en de songs die Dirk Fryns bij elkaar had geschreven in een album te gieten waar ze ondertussen al vier jaar aan hadden gewerkt. Uiteindelijk kwamen de puzzelstukjes mooi bij elkaar toen ze het album gingen opnemen in het huis van Arne Van Dongen waarvoor ze geholpen werden voor de productie door Herman ‘HT Roberts’ Temmerman.
In vijf dagen tijd werd de basis van het album opgenomen en nadien werden er nog verschillende gitaaroverdubs toegevoegd. Maar daarnaast kreeg de muziek ook nog de backings mee van Gabriela Arnon, de percussie van Niels Delvaux en de klarinet van Mattias Laga waarmee het album zijn definitieve vorm kreeg en het klaar was om uit te brengen. Voluntary Blindness was dan ook een album waarop Dirk Fryns definitief zijn muzikale demonen wist neer te zetten. Isle of Men is dan ook een van mooiste Belgische platen geworden waarop hij songs brengt die vooral het gezamenlijke thema van de falende mens vooropzet. En vanaf het begin zijn dit songs die perfect passen bij de herfst die momenteel aan de gang is en dan ook een soort van weemoedig gevoel met zich weten mee te brengen.
Denk daarbij nog die geweldige stem van Gunther Verspecht en de muzikale hersenspinsels van Dirk Fryns en je hebt een plaat die dan nog meer ingekleurd wordt door de achtergrond van de sterke muzikanten die er ook aan hebben meegewerkt. Van zodra het album opent met het nummer Strange Love sleurt de plaat je mee in zijn trip doorheen het leven van de falende mens. Want falen is iets wat we allemaal gemeenschappelijk hebben en waarin iedereen van ons wel mee te maken heeft gekregen. Strange Love is dus de perfecte opener omdat het nummer direct de toon zet en het een prachtig geluid laat horen van een band die weet in welke richting ze moet denken. Een geluid dat je tijdens Strange Love dan onderdompelt in een hemels verlangen waarin het mededogen van de mens onder de loep wordt genomen.
Maar ook het nummer Heatwave dat met zijn zachte pianoklanken en de prachtige backings van Gabriela Arnon je meetrekt in een verhaal vol lust en liefde dat zachtjes voorbij kabbelt en je woordeloos weet achter te laten. The Devil’s Bones gaat er dan weer over om terug overeind te komen na een mislukking en terug je leven op de rails te krijgen. Hier krijgen we ook weer die weemoedige en zachte klanken die het album zo kenmerken en er dan ook een erg intense plaat van weten te maken. Een perfecte plaat om ’s avonds laat in de auto op te zetten en de nacht tegemoet te rijden. De vergelijkingen met The Blue Nile, David Sylvian en Nick Drake zijn dan ook vrijwel waar en dat zacht geluid is ook achter elk nummer bijna te vinden. Maar op sommige nummers durft de band ook wat steviger uit de hoek te komen.
Voluntary Blindness is een muzikale trip van 11 songs die je meesleurt naar de diepste gedachten van Dirk Fryns. Een prachtig debuut dat vele klankkleuren meekrijgt maar het toch vooral moet hebben van de zachte klanken en dan ook perfect past bij de herfst. En Gunther Verspecht die hebben we nog nooit zo goed weten te zingen als op deze plaat. Het bewijst des te meer dat deze band zijn tocht moet verder zetten en moet laten horen dat ze nog meer in hun mars hebben. Want het is al erg knap dat ze een plaat als deze tevoorschijn hebben kunnen toveren.
...."“Voluntary Blindness is geen ‘prettige’ plaat, maar wat verwacht je met zo’n titel. Het resultaat is echter wel mooi en pakkend, inclusief wondermooie hoes.”" ...
KEYS & CHORDS - Julian De Backer
ISLE OF MEN
Voluntary Blindness
***1/2
Isle of Men, ofte de band van Dirk Fryns, Gunther Verspecht en Tom Van der Schueren plus enkele huurlingen. De nummers baden in een dikke, mistige mix van nostalgie, verval, verlies, verdriet en onbehagen. ‘He tried to cope’, ‘troubled by it all’, ‘the darkness of the day’ en veel meer: de liedjesteksten zijn niet meteen van de vrolijkste soort. Na 4:08 gaat ‘The Devil’s Bones’ nog 81 seconden prachtig instrumentaal verder. Zeker uitchecken. ‘A Thousand Nudes’ lijkt even een rustpuntje, een grappig nummer, maar met ‘the one that left and said … ‘I’m done with love’’ is het toch de tristesse die overheerst. De muziek is meestal spaarzaam en voorzichtig toegepast, maar af en toe mag het wat swingen, zoals in het uitstekende ‘A Man Far From True’. Ook ‘Your Gracious Fire’ is up-tempo, en klinkt gezellig (mede dankzij de uitstekende samenzang met zangeres Gabriela Arnon), maar lees toch maar even de tekst voor u vrolijke ideeën krijgt: ‘I’m on dangerous ground’, ‘I don’t like falling’, ‘I’m lost in the waiting room’. Ik hoop oprecht dat tekstschrijver Dirk Fryns gelukkig is.
Zanger Gunther Verspecht (die een standbeeld verdient voor zijn solo-nummer ‘All That I Want’) klinkt afwisselend doorleefd, gebroken en fatalistisch. En heel af en toe hoopvol. ‘Voluntary Blindness’ is geen prettige plaat, maar wat verwacht je dan ook met de titel ‘bewuste blindheid’? Het resultaat is echter wel mooi en pakkend, inclusief wondermooie hoes. Te beluisteren bij kaarslicht, met een heerlijk brokje oude kaas en een goed glas Almdudler.
The band Isle of Men consists of Dirk Fryns, Gunther Verspecht and Tom Van der Schueren plus a few guns for hire. The tracks ooze a thick hazy mix of nostalgia, decay, loss and sadness. ‘He tried to cope’, ‘troubled by it all’, ‘the darkness of the day’ etcetera: the lyrics don’t exactly shout or express happiness. Check out ‘The Devil’s Bones’ beyond the 4:08 mark for 81 additional instrumental seconds of excellence. ‘A Thousand Nudes’ appears to be a funny interlude, a resting point amidst the woes, but ‘the one that left and said … ‘I’m done with love’’ implies more sombreness. The music on ‘Voluntary Blindness’ is sparse and subdued, but ‘A Man Far From True’ offers a few moments of swing. ‘Your Gracious Fire’ is up-tempo as well, and even sounds cosy (in no small part thanks to the lovely harmonies with Gabriela Arnon). The lyrics, however, are nowhere near cosy: ‘I’m on dangerous ground’, ‘I don’t like falling’, ‘I’m lost in the waiting room’. I do hope lyricist Dirk Fryns is happy.
Singer Gunther Verspecht (who deserves a statuette for his solo-track ‘All That I Want’) sounds broken, fatalistic and sometimes hopeful. ‘Voluntary Blindness’ is not a happy affair, but what do you expect from a record with said title? The results are beautiful and touching, with gorgeous cover art to boot. Add candle light, old cheese and a fine glass of Almdudler for the full experience.
...."“"Voluntary Blindness is eenzame muzikale pracht in Vlaanderen, zoek maar weer het daglicht op en ga die plaat kopen!" ...
PEEK-A-BOO - Didier Becu
ISLE OF MEN
Voluntary Blindness
81/100
Net zoals in ieder schilderij, is er aan iedere plaat wel een of ander verhaal verbonden, het ene al wat mooier dan het andere, maar bij dat van Voluntary Blindness, het knappe debuut van Isle Of Men, ga je toch wat nadenken. De cd is immers een oproep aan de mensheid om zijn falende naaste wat meer te helpen. Dat klinkt misschien wat melig, maar iedereen faalt wel een keer in zijn leven! Het is misschien puur toeval, maar de eerste band die bij me opkwam na het zien van de knappe hoes, was Talk Talk. En jawel, het muziekproject van Dirk Fryns, Gunther Verspecht en Tom Van Der Schueren staat helemaal niet zo ver van het latere werk van Mark Hollis.
Het is natuurlijk een cliché als men je vertelt dat je bij bepaalde platen maar beter de lichten dimt om de juiste sfeer te creëren, maar dat is bij Voluntary Blindness echt wel zo. Dus sluit de gordijnen, brand een kaarsje en Isle Of Men zorgt voor de rest!
Meteen al in de opener Strange Love neemt zanger Gunther je mee naar een muzikaal sprookjesbos waar David Sylvian en Nick Cave de tovenaars zijn. Sommigen zullen het jazz noemen, wij houden het op wondermooie muziek.Heatwave is al even mooi, ook al krijgt de track door de betoverende stem van Gabriela Arnon een beklemmend David Lynch-sfeertje. The Devil’s Bones is duistere pop, luistermuziek waar je stil van wordt. Misschien ligt het aan de klarinet van Mattias Laga, maar Dragonfly Kiss klinkt echt wel als een track uit Spirit Of Eden van Talk Talk. Het is muziek die je in tijden waar commerciële rommel over iedereen en alles regeert moeilijk kan verkopen, maar wie toehapt worden hopeloos verliefd. A Thousand Nudes gaat wat meer in de richting van pop, ten minste als je denkt dat Dez Mona als pop klinkt. A Man Far From True is dan weer net zoals Your Gracious Fire eerder opzwepende muziek.
Voluntary Blindness is eenzame muzikale pracht uit Vlaanderen, zoek maar weer het daglicht op en ga die plaat kopen!
Just as every painting is linked with some story, Voluntary Blindness also has one. This sublime debut of Isle Of Men is a call to humanity to help those who fail. This may sound a tad corny, but everyone fails once in his life! It might be pure coincidence, but the first band that came to mind after seeing the cover was Talk Talk. And yes, the music project of Dirk Fryns, Gunther Verspecht and Tom Van Der Schueren is not that far away from the later work of Mark Hollis.
It is of course a cliché when people tell you that certain records better work if you dim the lights, and that's the case with Voluntary Blindness. So close the curtains, burn a candle and Isle Of Men will do the rest!
Already on the opener Strange Love singer Gunther takes you on a trip to a musical fairytale forest where David Sylvian and Nick Cave are the magicians. Some will call it jazz, we stick to wonderful music. Heatwave is just as beautiful, even if the track gets a David Lynch atmosphere, because of the enchanting voice of Gabriela Arnon. The Devil's Bones is dark pop, music that makes you speechless. Maybe it's the clarinet of Mattias Laga, but Dragonfly Kiss really does sound like a track of Spirit Of Eden by Talk Talk. It's music that is hard to sell in times in which commercial clutter reigns over everyone and everything, but those who dare to take the bait, will hopelessly fall in love. A Thousand Nudes goes more in the direction of pop, at least if you think that Dez Mona sounds as pop. A Man Far From True is uplifting (hope?), just like Your Gracious Fire.
Voluntary Blindness is musical splendor from Flanders, step into the daylight and buy the record!
Lieven Tavernier, een man die een groot deel van ons muzikaal erfgoed heeft geschreven ('Eerste sneeuw', 'Fanfare van honger en dorst'...), schreef het volgende over 'Voluntary Blindness'.
..." Waar ik aan denk bij deze plaat?
Eén: wat is er fout gegaan met het woord 'smaakvol'? Het wordt zowat voor alles gebruikt en als 'Voluntary Blindness' smaakvol gelabeld wordt, dan betekent het niets meer. En dat is echt jammer want én zang én arrangementen én productie, alles en iedereen getuigt van een grote kennis van hoe goed muziek màg zijn.
Twee: wat is er mis met het label 'nachtplaat'? Waarom moet ‘nachtplaat’ dan altijd het predikaat zoeterig en wollig krijgen? Wat jammer, want 'Voluntary Blindness' is een nachtplaat. Godzijdank! In de stilte van de nacht druppelt elke noot, elke zanglijn zacht in de ziel. Morgen moet het weer wat steviger. In de nacht hoeft niets: laat schoonheid maar binnen.
Soms kan je het zeggen met weinig woorden: 'Voluntary Blindness' is een héél mooie plaat. " ...
...."“De optelsom van al dit moois is voor mij snel gemaakt: dit is zonder enige twijfel zowat het beste dat muzikaal Belgenland dit jaar voortbracht. Je hoeft niet ver te zoeken als je op cadeaujacht moet: geef iedereen waar je van houdt een exemplaar van dit prachtplaatje cadeau. Je zal je naderhand zeer geliefd weten!" ...
ROOTSTIME - Dani Heyvaert
Die verdomde labeltjes toch! Na de X-enzestigste beluistering van deze plaat ben ik er minder dan ooit uit, in welk vakje ik dit debuut moet stoppen. Dus vind ik er zelf eentje uit, nah! Om maar te zeggen dat we hier te maken hebben met een heel bijzondere plaat: eentje die weken aan een stuk op repeat in allerhande cd-spelers vertoefde, zodat we ze in alle omstandigheden konden leren kennen. Dàt zoiets gebeurt, is op zijn minst merkwaardig te noemen: hoewel ik niet behoor tot het gild der broodschrijvers, krijg ik toch meer dan voldoende materiaal ter beluistering binnen. Ik moet, met andere woorden, mijn tijd een beetje verdelen om alles tijdig beluisterd en besproken te krijgen, maar een paar keer per jaar komt er iets aanwaaien, dat die moeizaam verworven discipline moeiteloos overhoop gooit. Deze is er zo eentje.
Even situeren: zoals gezegd, is het een debuut van een band waar we -eerlijk is eerlijk- nooit van gehoord hadden, maar die wel bevolkt blijkt met mensen die we al wel eens bezig hoorden of zagen. Dirk Fryns, de gitarist van dienst, mochten we graag lezen als muziekjournalist bij Stage, zanger Gunther Verspecht kennen we al heel lang, zelfs van voor z'n Stache-tijd (jawel, zo werd dat toen geschreven) en van hem vinden we al heel lang dat hij ooit iets moest doen met producer HT Roberts (wil overigens iemand diens “Emma's Land” hier en nu voordragen voor een plaats in de Canon van de Belgische Muziek?), die zijn muze Gabriela Arnon meebracht om her en der voor de fraaiste duetzang te zorgen. Tom Van Der Schueren, pianist bij de Gratie Gods, vormt samen met Fryns de muzikale ruggengraat van deze band en zijn sobere, haast minimalistische stijl, is tekenend voor de sfeer van de plaat, al mag ook de ritmesectie (Arne Van Dongen -man van duizend muziekjes- op bas en Luc Vanden Bosch op drums) niet onvermeld blijven. Niels Delvaux voegt heel fijne -letterlijk te nemen- percussie toe en de klarinet van Mattias Laga klinkt herkenbaar en ad rem als altijd.
Zowat eerste dat aan deze band opvalt, is dat je bijna nooit hoort dat ze met z'n vijven aan het spelen zijn, zo ingehouden, loepzuiver en uitgepuurd wordt er gemusiceerd. Less is more op z'n allerbest, als het ware. Met dat gegeven wordt een heel donkere, herfstige sfeer gecreëerd, waartoe de stem van Verspecht zich uitstekend leent. Fryns zelf noemt de CD “een nachtplaat” en dat is het ook: naar de sfeer verwees ik al, maar het zijn vooral de teksten die de plaat maken tot wat ze is. Die teksten lijken mij de vertaling te zijn van het denk- en dubwerk dat menigeen weleens pleegt op momenten waarop de weemoed zijn werk doet. Je gaat dan overpeinzingen maken, die het alledaagse enerzijds overstijgen en anderzijds haarscherp aflijnen. Je gaat, met andere woorden, over jezelf nadenken, over wat je met je leven aangevangen hebt, wat je (niet) drijft en hoe dat allemaal anders en beter zou kunnen. Vrolijk word je daar meestal niet van, maar het is wel steevast bron van blijvende schoonheid. En daar draait het op deze plaat om, naar mijn gevoel: we zijn als mensen tot niet veel “schoons” in staat, maar dàt bezingen genereert zoveel moois, dat je met plezier in je hoekje kruipt, omdat je daar het best kunt genieten van de schoonheid van je eigen onvolmaaktheid. Zoiets...
In elk geval leidt één en ander op deze plaat tot een bijzonder fraai elftal, bevolkt met wat stilaan een zeldzaamheid wordt binnen de muziek. Ik heb het hier over het fenomeen “songs”: in een viertal minuten in verhaal neerzetten in tekst en muziek. Dirk Fryns beschikt over de gave om dat te doen. Hij had ook het inzicht om de zang over te laten aan een kerel die ongelooflijk goed kan zingen en die hier beter zingt dan ooit, allicht omdat hij zich echt tot de zang mag beperken en niet ook nog eens componist of frontman hoeft te zijn.
De optelsom van al dit moois is voor mij snel gemaakt: dit is zonder enige twijfel zowat het beste dat muzikaal Belgenland dit jaar voortbracht. Ik hoorde “A man far From True” al een paar keer voorbijkomen op de radio en dat is in volkomen terechte singlekeuze - al had “Your Gracious Fire” ook gekund - maar eigenlijk is dit geen radioplaat: deze drie kwartier zit je, ongemerkt moeiteloos uit van A tot Z, van “Strange Love” tot titelsong “Voluntary Blindness”. Dat de plaat uitkwam bij Starman, zal ook wel geen toeval zijn: de mensen daar hebben oren aan hun kop en ze zijn duidelijk niet alleen bezig met het bewaren van het verleden. Hulde, alweer!
Mag ik even resumeren? U hoeft niet ver te zoeken als op op cadeaujacht moet: geef iedereen, waar je van houdt, een exemplaar van dit prachtplaatje cadeau. U zal zich naderhand zeer geliefd weten!
..."Heel veel aan dit plaatje voelt gewoon goed aan. Er is duidelijk lang en hard aan gewerkt. De sfeerschepping en spaarzame productie zijn verfrissend" ...
DA MUSIC - Bjorn Borgt
Gunther Verspecht is eindelijk terug. En hoe! De zanger, die furore maakte met Stash, is nu de stem van Isle Of Men, een band die duidelijk z'n tijd nam om te blijven boetseren aan de songs. En het resultaat mag er zeker ook zijn. Met 'Voluntary Blindness' vullen ze mogelijk wel een leemte in de Vlaamse muziekscene.
Nagenoeg eenzaam zetelend in een hoekje van een donkere kroeg, waar het rookverbod aan de laars wordt gelapt, nippend van een glas veel te dure whisky, mijmerend over de muizenissen, die je op dit onchristelijke uur uit je slaap houden; de fles en de duisternis als vervanging voor de soulmates die je kwijt bent geraakt. Ziedaar de setting van 'Voluntary Blindness' van het collectief Isle Of Men.
Opener Strange Love zet meteen de toon. Dit zijn geen deuntjes om vrolijk van te worden, maar het is wel fraaie muziek met een prominente plek voor de piano van Tom Van der Schueren. Die is, samen met muziekjournalist Dirk Fryns die alle teksten leverde, het brein achter deze groep. Maar cruciaal is toch vooral de stem van Gunther Verspecht. We noemden hem ooit "de keizer der Vlaamse minnestrelen", maar hier valt vooral de doorleefdheid en de tristesse - Sadness quoi - van zijn stem op. Die staat als een diep en groot litteken op het gezicht van deze plaat gekerft.
Een deel van de songtekst van The Devil's Bones vat het gevoel goed samen: “He will tell you what a drag it is / to come home all alone / feeling troubled to the bone / he will tell you what a life it is / and pity himself for this / no more bliss / just the silence / slowly creeping in.”
Maar op zo'n nacht vol eenzame momenten waaieren de gedachten duidelijk heel breed uit. Naar pure lust, zoals in Heatwave, maar ook naar ontrouw, zoals in de titeltrack, of goede voornemens in het uitstekende A Man Far From True. Dat nummer komt trouwens als geroepen, want het probleem met liedjes in de nacht is dat, als ze allemaal op hetzelfde elan doorgaan, de vermoeidheid en de verveling dreigen toe te slaan. De klarinet inDragonfly Skin houdt je nog wel enigszins bij de les, maar op het moment dat zelfs A Thousand Nudes je stilaan onberoerd lijken te laten, is het dringend tijd voor wat actie en die komt er dus gelukkig in A Man Far From True. Die song is wat meer uptempo en is daardoor even welgekomen als een Dafalgan voor de kater na al die whisky's.
Opmerkelijk is dat enkele van de beste liedjes bewaard blijven voor het tweede deel van de plaat. Waves bijvoorbeeld, niet toevallig op een moment dat backing Gabriela Arnon wat meer naar de voorgrond schuift. De samenzang met Verspecht is een absoluut hoogtepunt. Dat is ook zo in de tweede, wat meer poppy song, Your Gracious Fire. Op het moment dat je begint te betreuren dat er niet wat meer uptempo nummers op de plaat staan, is daar evenwel Glow. Voor ons de beste song van de plaat.
Heel veel aan dit plaatje voelt gewoon goed aan. Er is duidelijk lang en hard aan gewerkt. De sfeerschepping en spaarzame productie zijn verfrissend. De hoes is erg knap. Kortom, een erg fraai debuut, eentje dat je naar die rokerige kroeg met die te dure whisky doet reppen.
...."wie acts als pakweg The Blue Nile kan smaken,
moet dit zeker eens een kans geven. ...
HET NIEUWSBLAD - Tom De Smet
ISLE OF MEN
Voluntary Blindness
***
Een rokerige scherenge nachtclub. Eenzame mannen met een glas whisky in de hand zitten aan te kleine tafeltjes. Op het podium: een zanger die voor zichzelf zingt. Dat is het beeld dat Voluntary Blindness, de debuutplaat van het Vlaamse Isle of Men, oproept. Deze band rond muziekjournalist en gitarist Dirk Fryns brengt uitgepuurde, intimistische songs‘ die soms jazzy, soms poppy zijn en gedragen worden door de diepe stem van Gunther Verspecht, bekend van Stash en de hit "Sadness". Echt mooi wordt het als die stem contrasteert met die van de Amerikaanse Parisienne Gabriela Arnon: pareltjes om in alle rust van te genieten.
Puntje van kritiek: de songs blijven te vaak in hetzelfde babbelende register. Als het tempo tocheens de hoogte ingaat — in Your Precious Life, bijvoorbeeld — blijkt echter dat Isle of Men nog veel groeipotentieel heeft. Of dit kan aanslaan bij een groot publiek, valt af te wachten, maar wie acts als pakweg The Blue Nile kan smaken, moet dit zeker eens een kans geven.
En vul nu de whisky nog maar eens bij, James.
Kris De Bruyne over 'Voluntary Blindness':
... "Parelende muziek, prachtige songteksten. Fantastisch debuut met Gunther Verspecht (Stash) die zingt zoals je hem nog nooit hebt horen zingen. Een dikke aanrader!’ " ...
Isle Of Men
Voluntary Blindness
****
..."Ik sprong geen gat in de lucht toen Starman Records mij “Voluntary Blindness” toestuurde, debuut van Isle Of Men, de nieuwe band van de heer Verspecht. Na beluistering moet ik met 2 woorden leren spreken, want meteen vanaf de opener nam Isle Of Men mij mee op een nevelige, soft-jazzy wandeling tussen tristesse en zwarte pathos.
Verspecht zingt song na song de meest bevreemdende emoties bij elkaar en doet dat op een bijzonder geloofwaardige manier. Je wordt niet vrolijk van deze plaat, maar dat word ik ook niet van Waits en Cave... Sterke plaat! (jvr)